I wanna take u somewhere

اون روز بعد از دو ساعت کلنجار رفتن با صفحات فصلی ک خونده بودم و تستاشم حل کرده بودم از میزم بلند شدم کتابامو زدم زیر بغلم و بیخیال اون راه طولانی تا اتاقم شدم و حدود نیم ساعت بعد تو ایستگاه اتوبوس منتظر بودم

هوا هم خیلی سرد و گرفته بود

آدمایی که رد میشدن و نگاه میکردم و برا هر کدومشون تو ذهنم ی داستان میساختم 

و همزمان سعی میکردم با آدمایی ک در حال عبور بودن برخورد نکنم

تو این جور موقعا سعی میکنم گردنمو توی یقه م فرو کنم 

و شونه هامو بیشتر از حد معمولش بدم بالا

تا به چشم کسی  آشنا نیام چون واقعا روزایی که حتی حوصله خودتو نداری صحبت کردن با آدما کار زجر آوریه

یکی ازین آدمایی که رد میشدن یکی از بچه های قدیمی بود که لبخند میزد و با هیجان خیلی زیاد ی چیزی رو برا اون یکی تعریف میکرد و گه گاهی هم برا تایید ی نگاه به دوستش میکرد و دوباره از نو ....

من میدیدمش و اون منو نه

این لحظه هزاران بار دیگه اتفاق افتاده برام

مثل اون موقعایی ک تو مدرسه علیرغم حضور برام غیبت میزدن

مثه ی روح

مثه ی موجود نآمرئی

که بقیه نمیبیننش 

از اون روزی که فهمیدم تمام روابط دنیا دو طرفه نیست چند سال نمیگذره

و همین باعث میشه این مسئله پیش پا افتاده کلی پیچیدگی داشته باشه برام

این ینی اگه بقیه منو نمی بینن منم نمیبینم

یا 

اینطور بگم در حالیکه من بقیه رو نمیبینم ،بقیه منو میبینن

مثلا تو ی روزی که کنار خیابون منتظر اتوبوسم

یا همون موقعی با قدما بلند تر از توانایی سعی میکنم هرچه زود تر اون خیابون طولانی رو تمومش کنم

یا مثلا وقتی که با چشای بی رمقم آدما رو نگاه میکنم

نمیدونم شاید بقیه هم فهمیده باشن ک چ رنجی میکشم 

رنجی که حتی کلمات هم توانایی توصیفش را ندارن

شاید هم نمی فهمن 

چون 

من نامرئی م

سوار شدم

نشستم کنار پنجره جایی که مغازه ها رو ببینم 

گرفتگی شهر

خفگی آدماش

و برای خودم در مورد هر قسمتی رشته ای از خیال می بافتم 

رشته هایی طولانی و دنباله دار

و کیفم را محکم بغل کرده بودم

که مبادا این هم فکر رفتن کند

مغزم درد میکرد

درست تر بگم ماهیچه های سرم درد میکرد

میزدند

انقباض و انبساط های پی در پی دردآور

از توی کیفم بوی ساندویچ ناهار م می آمد

ولی هنوز کیفم را محکم چسبیده بودم

و بیرون رو نگاه میکردم 

وهمه بلند بلند برای هم تعریف میکردن و من غرق این همهمه و سردی و مه خیابونا شده بودم

تصمیم گرفتم چند ایستگاه بعد تر پیاده بشم 

و برم سمت مدرسه

دقیقا جلو مدرسه قبلی م پیاده شدم

انگار یک دفعه قلبم وایساد

درست تر بگم اون فشاری که قلبم برا خارج کردن خون از خودش رو کرد حس کرد

سنگینی سرم

داغ شدن پلکام

و زبری دسته کیف تو دستام

این جنس دلتنگی آزار دهنده ترین اتفاقی که دارم

در این نقطه زمین همه زندگی من بد جور به هم گره خورده

و شاید یک روز مرگم هم بی ربط به این منطقه نباشد

جایی که بین کوه ها وانبوه درختان 

و هیجان بچه های دبیرستانی 

هنوز هم دنج ترین جای شهر و شاید دنیای من است

شماها نمیدانید ولی داخل آن دیوارهایی که من پشتش ایستاده بودم

یک صندلی وجود دارد

به وسعت 

تمام فکرها

ایده ها

اتفاقات

شکست و پیروزی ها

ناراحتی ها

خوشحالی های

چندین ساله ی من

آخ که دلم هنوز که هنوز است در رویا پر میکشد به سمتش

راه افتادم به سمت ادامه خیابان 

جایی که ادامه دیوار ها تا دور ها کشیده شده بود

از لای در بچه ها رو میدیدم که بالا و پایین می پریدند

و صدا هیجانشان با خفگی خیابان ها مغزم را فشار میداد

از پیاده رو به آن سمت خیابان

جایی ک دیگر قلمروش نبود

چند گام بلند سریع از ترس 

نفس های منقطع

میترسیدم برگردم عقب و نگاهش کنم

بعد از اینکه خوب دور شدم

ایستادم نفس نه چندان عمیقی کشیدم و درحالی که از ترس انگشت اشاره ام رو با دست چپم فشار میدادم کمی چرخیدم به راست

و با گوشه چشم راست یک بار دیگه نگاه کردم

آخ ک باد سرد 

جایی جز وزیدن جز چشمان داغ من پیدا نکرده بود

و نگاهی سرد که تا ابدیت در آن جا ماند

نگاهی  که از سرما اشک در آن یخ بست

ادامه راه 

با گام های بلند

با سنگینی کیفم

خفگی خیابان

و بی روحی درختا

در اتاقم 

گرمای اشک هایم

من_یک_دایناسورم

مثه ی سریال قدیمی

که تو سال 2004 ساخته شده

و من 2008 دیدمش

Mbcتو یوتیوب ی قسمت داره به اسمmbc classic

یادمه چندسال قبل ک دنبالش بودم هیچی پیدا نکردم

ولی امروز نه:)

خیلی از سکانساش یادم بود ولی خیلیاشم نه

ای کاش زیر نویس داشت حداقل

ی شادی درونی دارم فقط به خاطر همین ماجرا

پ.ن :تایتل اسم فیلم نیس قدمت سن رو نشون میده:)

Updated with new targets

تایتل جمله نوستالژیکیه برای من

از نوشته های مبهم ی آدم مبهم که قبل ها میخواندمش

در ذهنم این جمله بود که بنویسم برا متنی در موضوع اینکه بعد از سردرگمی های بسیار بالاخره ی راه خودمو یا نشونی ای ازش یافتم 

و پرقدرت برنامه هامو به سمتش چیدم

ولی نیست 

نه خودش 

نه اثرش

در صدمی از ثانیه تغییر موضع میدم به خاطر اطلاعات جدیدی که میفهمم

حالا نسبت به ماه های قبل برای هر فیلدی هم پوینت های مثبتشو میدونم هم منفی

البته نه به طور کامل بلکه بیشتر از قبل میدونم

فعلا نمیتونم چیزیو انتخاب کنم و این یعنی ادامه بیشتر سردرگمی 

و شاید دلیل این خستگی مفرط ! هم بشه

تصمیمی که گرفتم تا اینجاش نوید بخش پیشرفت های خوبی برام هست و اینکه جذابیتش دائمی تره اینکه بیشتر بدونی 

ولی بالطبع اطرافیان _طبق معمول _خیلی روی اعصابن

شاید بیشترین آزاری که میشه به آدما یا گروه هایی مثه ما رسوند اینه که توی ی جمعی باشن که اصن مثه خودشون نیستن ،فکراشون مزخرف باشه (به نظرم واقعا درگیر چیزای خیلی بی ارزشی ن یا اینطور بگم خیلی خیلی خیلی معمولین+در ضمن خود خاص پندار نیستم اینا خیلی اوتن)

تنها کاری که میتونم بکنم اینه که این سری کار به کار این چیزی که میخام نداشته باشمو برای چیزی که نمیدونم چی هست تلاش کنم خب این ینی ی چیز متغیر مثه بعضی ویروسا و پروتئین های سطحی شون

البته شاید متغیر هم نباشه و شاید من توانایی دیدنشو ندارم

ی بار که داشتم با م.غنوی حرف میزدم (اونم فهمید که خیلی درگیرم و اونم تو اون سالا مثه من بوده )گفتش که بهترین کار اینه که پرونده های باز ذهنت رو ببندی و سعی کنی تمرکز بیشتری کنی تا ببینی چی میشه 

تو ی ماه گذشته تونستم دو تاشو تا حدی حذف کنم که یکیش برای خلا ذهن بود و اون یکی هم با دلایل کاملا دقیق و درست مبنی بر اینکه حتی اگه بشه هم گزینه و انتخاب درستی برا من نیست حذف شد!

این ینی فضاخالی بیشتر !

ارزش

و چقدر بعضیا بی ارزشن

و ترسو

I like it

Do what you like