آنچه بر ما میگذرد!

 

هیچ وقت شبیه هم سن و سالام نبودم

هیچ وقت چیزای که اکثر جامعه تو هیژده سالگی باهاش روبرو شدن رو من تو اون سن ندیدم

هیچ نوزده ساله ای آسوده پس از فتح دنیا نبودم

هیچ وقت بیس ساله ای غرق در کشف 

یا حتی بیست و یک ساله ای مغرور پس از اتمام یه دوره نبودم

یا به مطمئنی بقیه بیست و دو ساله ها هم نبودم

همین طور که سال ها میره جلو بیشتر از قبل میفهمم بی ارزشی خیلی چیزارو ،تفاوتم با اکثریت رو

سخت تر شدن پیدا کردن این اقلیت رو

شاید قراره تا آخرش همین طور پیش بره ؛از آخر به اول 

از سر به ته

از پایین به بالا

از سخت تر به سخت

توی دوره ای همه تنهایی هاشونو با نت و کتاب و فیلم و هزار تا چیز دیگه پرکردن

من به جاش ترجیح دادم ی مرحله سخت ترش کنم ینی بیام تو غارم و همه کارایی که سالای سال ازشون دوری میکردمو انجام بدم

خیلی چیزا عادی تر شدن برام

ولی الان از اینکه دوباره باید با چیزای تکراری که اول این دوره میجنگیدم و فکر میکردم از پسشون بر اومدم دوباره بجنگم شوک شدم و ترسیدمحتی 

که نکنه همه ی اون چیزایی که فک میکردم حل شدن ،حل نشده باشن

قبل از اینکه حتی بدونیم قراره وضعیت جوری بشه و دنیا توی کلاف سرد ومحکم قرنطینه پیچ بخوره با اصرار و دعوا های بسیار همه ی اونایی کهبا این سبک زندگی من مخالف بودن رو راضی کردم که برای مدتی تنها(تر)باشم

 و با همه ی اون چیزایی که تو سن های گذشته از پسش برنیومدمبجنگم

با اینکه استدلال همه این بود که ارزششو نداره و عمرت تلف (تر)میشه ولی من ی چیزی درونم میگف که باید رفت ...

هزار تا دروغ و داستان جور کرده بودم که برای نبودم تو جاها و زمانای مختلف گفته بشه تا ذهن همه از اینکه دقیقا چکار میکنم دور بشه

و البته عذاب وجدان این دروغا

نمیدونستم چجور قراره حتی از پس یک دهمش برییام

ولی دلم (در کمال منفی بافی ها) روشن بود

و یک دفعه روابط دنیا محدود شد

و دروغای ساخته شده ام تو بلورهای زیبای شیشه ای برف زیر نور آفتاب سال جدید آب شدن و همه دل نگرانی ها با روشن تر شدن روزا ناپدید

روزا میگذرن و وضعیت من ادامه خواهد داشت

خیلی چیزا روشن تر شدن برام مثل اینکه اکثر مواقع حتی اگه دیگری ای وجود نداشته باشه من خودم علیه خودم هستم(مشکلی که حتی ایده ایبرای حلش ندارم)

و۰۰۰۰

باید بیشتر فک کنم

باید از گذشته چیزای بیشتری یادم بیاد تا با چیزی که امروز هستم تطبیق بدم و ی چیزایی ازش بردارم

چون نه اون وروژن قبلی به درد زندگی تو دنیا (ب خصوص ایران) میخوره نه اون وروژن چند ماه پیشم

ی چیز متعادل بین دوتاش 

ولی چون گذشته دور شده سختی هاشم یکم بیشتر از حد برام غیر قابل تحمل شده ولی میدونم که باید دوباره و دوباره ریکال بشه تا بشه ادامه داد

این روزا بیشتر به این فکر میکنم که ای کاش از اول مثل هم سن وسالای خودم برخورد میکردم و هر چیزی رو در بازه ی زمانی خودش انجام میدادم 

ولی خب حداقلش اینه که الان دیر شده

و برای جبرانش حداقل پنج سال تلاش بسیار و ثابت قدمی نیازه!!!

و برای این روزا هیچ چیزی سخت تر از اینکه مودم رو استیبل نگه دارم نیس.

 

*این نوشته بیشتر شبیه خاطره ست و شرح احوالم تو این دوره تا هر چیز دیگه ای