ناچار

ولی این سیاهی ای که همش سعی میکردم همه این سالا ازش دور بشم با بزرگتر شدنم نه تنها ازش دور نشدم بلکه فکر میکنم این روزا بیشتر از اون روزای اولی شده ک شناختمش

اگه این تباهی از خودم باشه چی؟

از درونم

از همین ذات کج و کوله

به کجا از خودم فرار کنم؟

کجا برم که خودم اونجا نباشم؟